Μερικές φορές όταν δουλεύουμε και κολλάμε, και το παθαίνουμε συχνά αυτό, καταλήγουμε να περπατάμε στην πόλη και να αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα. Και πολύ συχνά όταν βρισκόμαστε σ' αυτή την κατάσταση, καταλήγουμε να κοιτάμε γύρω μας και να αναρωτιόμαστε γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω, δεν υπάρχουν στην παράσταση. Ένας μεθυσμένος, που παραπατάει έξω από μια pub, ένα δέντρο με ταινία από κασσέτες στα κλαδιά του, ή ένα σταυροδρόμι με τρία-τέσσερα κλαμπ που η μουσική τους αναμιγνύεται η μία με την άλλη, παράγοντας μόνο θόρυβο. Ή ένα μικρό παιδί, που περπατάει αργά κατά μήκος μιας γέφυρας. Πώς θα μπορούσες να κάνεις μια παράσταση που μιλάει για τον κόσμο που ζεις τώρα; Τι είδους στοιχεία θα ήταν απαραίτητο να έχει; Τι παράσταση μπορείς να κάνεις όταν ζεις σε μια πόλη σαν κι αυτή, όπου οι αυτοκινητόδρομοι συναντιούνται με τα σήματα των τηλεοπτικών σταθμών; Τι παράσταση θα έκανες αν είχες μεγαλώσει σ' ένα σπίτι όπου η τηλεόραση είναι πάντα ανοιχτή; Τι είδους παράσταση θα μπορούσε να μιλήσει αποτελεσματικά για την εποχή που ζεις, κι όλη αυτή την πολυπλοκότητα ή απλότητα ή ό,τι είναι; Ή υπάρχει και μια άλλη ερώτηση. Τι παράσταση θα ήθελες να δεις σε μια σκηνή; Τι είναι αυτό που θα ήθελες να δεις εκεί, που δεν έχεις δει ποτέ πριν; Τι θα σ' έκανε να γελάσεις ή να κλάψεις αν το έβλεπες εκεί; Ή τι θα σε τρόμαζε;
Άλλες φορές, όταν δουλεύουμε και δεν ξέρουμε πως να συνεχίσουμε, ξοδεύουμε ώρες κοιτάζοντας το σκηνικό που έχουμε φτιάξει, παίζοντας μουσική, σκεπτόμενοι τι μπορούμε να κάνουμε παρακάτω.
Forced Entertainment
