Η Μαρία ξεκουράζει το χτυπημένο πόδι της και μιλάει με τον δραματουργό μας τον Νίκο για το δωμάτιο της στο Κατερίνη. Ο Νίκος περιέγραφε το ταξίδι από την μήτρα που σε γέννησε μέχρι το τώρα που ζεις, πιο πριν η Μαρία του έλεγε κάποια παράξενα στατιστικά στοιχεία που αφορούσαν τις ζωές όλων μας.Για λίγο σώπασαν.

Λάμψε πάνω σε κάθε τι. Δώσε χωρίς να νοιάζεσαι. part i

Λάμψε πάνω σε κάθε τι. Δώσε χωρίς να νοιάζεσαι. part ii

All Tomorrow's Parties

  

H Μαρία χορεύει μόνη της. Αργότερα θα τραγουδήσει με τον άντρα της, το Μάκη, το Killing me softly with his song 

Η Φανή έχει σπάσει το πόδι της, αλλά παρ' όλ' αυτά χορεύει

Η Έφη αναρωτιέται τι νόημα έχουν όλ' αυτά

Η Ζωή χορεύει ξανά blues μετά από 10 χρόνια

Ο Δημήτρης (ασχολείται με την πληροφορική) κάθεται στο μπαλκόνι

Ο Βαγγέλης κάνει ερωτήσεις γνώσεων στο μικρόφωνο 

Η Ανθή, η Κλέα και η Ελισάβετ κατακτούν το Παγκόσμιο Κύπελλο 

O Πάνος πίνει μπύρα όσο η Ελένη χορεύει δίπλα του

Η Μαρία μιλάει με την Ευσεβία 

Ο Γιώργος και η Catherine χορεύουν salsa. 'Oλοι τους κοιτάνε

George is taking a ride with his best friend. Αργότερα θα μάθουμε ότι η συναυλία των Depeche ακυρώθηκε

Ο Βαγγέλης, ο Ιπποκράτης, η Ανθή, η Κλέα, η Ελισάβετ και η Αγγελική παίζουν στο Grease

Η Αγγελική κάθεται στα πόδια του Βασίλη. Τους βγάζω φωτογραφία

Ο Γιώργος ντρέπεται

Ο Χρήστος φεύγει νωρίς, δεν προλαβαίνουμε να παίξουμε πινγκ-πονγκ

Ένα κορίτσι που δεν θυμάμαι το όνομά του, τραγουδάει το Eye of the tiger

Χωρίς προφανή λόγο, σκέφτομαι τη Nico, την τραγουδίστρια των Velvet Underground να πέφτει από το ποδήλατό της κάπου στην Ibiza

κάποιες σκέψεις που είχαμε και κάποιες φωτογραφίες από χθες

Εδώ και αρκετό καιρό τόσο στην Ελλάδα όσο και σε θεατρικές ομάδες του εξωτερικού η επικοινωνία ως κατάσταση ενδιαφέρει περισσότερο και αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις επιμέρους ερμηνείες, τις υποκριτικές επιδόσεις, από την παγωμένη αισθητική μιας άκρως επεξεργασμένης και παγιωμένης σκηνοθετικής πρότασης.

Υπάρχει μια τάση για παραστάσεις στα οποία η αίσθηση του χώρου, της εμπειρίας και της εμπλοκής του θεατή αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής. Από τον Ρενέ Πόλε, τους Tg STAN στο χορογράφο Ζερόμ Μπελ και στη θεατρική κολλεκτίβα των forced entertainment , από τους εικαστικούς Maurizio Cattelan και Pierre Huyghe  στον μέχρι στιγμής καλλιτεχνικό προγραμματισμό του bios και τον απόηχο των παλαιότερων δουλειών των blitz, υπάρχει ένας προβληματισμός σε σχέση με την μεταβολή της ίδιας της έννοιας του θεάτρου ως προς τα μέσα του. Εξακολουθούμε να πειραματιζόμαστε με το θέατρο ως εμπειρία, ο πειραματισμός μας δεν εμπεριέχει μια αρνητική στάση και αντίδραση απέναντι στο θεσμό του θεάτρου αλλά εκφράζει μια προσπάθεια να προεκτείνουμε τις δυνατότητές του. Αλλωστε ξέρουμε ότι οποιαδήποτε κριτική μας στάση θα απορροφηθεί από το σύστημα. 

Αυτή η προσπάθεια για ολοένα και μεγαλύτερη τάση ενσωμάτωσης  της τέχνης με την ζωή,  έχει σαν αποτέλεσμα  την διάχυση της καλλιτεχνικής έκφρασης προς πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις και όχι μόνο στο γνωστό όριο της επικοινωνίας ενός ηθοποιού με έναν θεατή.

Αυτό το όριο της επικοινωνίας είναι το απόλυτο όριο της υποκειμενικότητας κάτι που μόνο το θέατρο σαν τέχνη και σαν εργαλείο μπορεί να εξερευνήσει. Μια  εμπειρία που μονάχα το θέατρο – και σε αντίθεση με τα μαζικά μέσα – μπορεί να εξασφαλίσει.

Ενώ συνήθως στο θέατρο βλέπουμε τον επαναλαμβόμενο  φλοιό ενός ρόλου, στην performance το σπίτι επιδιώκουμε να δούμε τον ηθοποιό να αντιμετωπίζει τους ρόλους της πραγματικότητας, να εμφανίζεται ανέτοιμος, έτοιμος όμως να ριψοκινδυνευσει και ο ίδιος φανερώνοντας τις αδυναμίες του και προβάλλοντας την προσωπική του διάσταση. Αυτή η εργασία του ηθοποιού με τον εαυτό του βρίσκεται στο επίκεντρο της θεατρικής έκφρασης ταυτόχρονα με την εργασία του θεατή που διερωτάται για τη θέση του  όσο διαρκεί η παράσταση, για την ισοτιμία του ως συνομιλητής.

Τελειώνοντας να υπενθυμίσουμε την αξία με την οποία αντιμετωπίζουμε την δραματουργία σαν τρόπο σκέψης και σαν εργαλείο για να συνθέσουμε τις μέχρι τώρα δουλειές μας και να πούμε απλά ότι η παντελής έλλειψη δραματουργίας, η ανυπαρξία της,  είναι μια επικίνδυνη απώλεια για μας, νοηματικά καταρχήν,  πραγματικά κατόπιν.

τα ήσυχα βράδια του Μαίου

Το βράδυ κάποιοι τρώνε, άλλοι παίζουν πινγκ-πονγκ, άλλοι διαβάζουν. Family values.

100.000 δουλειές και 3 φωτογραφίες

Έπεσα για ύπνο στις 2.30 και ξύπνησα από το φως στις 8.30 έφυγα από το σπίτι και πήγα σπίτι μου στην Κυψέλη πήρα τα αρχεία karaoke για το βράδυ, μάζεψα δυόσμο και λουίζα από τον κήπο γιατί το απόγευμα πρέπει να κάνω μια μαρέγκα pavlova για 20 άτομα, τώρα πρέπει να πάω σούπερ μάρκετ, πιο πριν πέρασα από την εφορία, μετά πρέπει να καθαρίσουμε το σπίτι-σήμερα δεν θα μαγειρέψουμε θα παραγγείλουμε μπριζόλες από τον Τέλη, πρέπει να κάνουμε και κάποιες άλλες δουλειές στο σπίτι, να στερεώσω την σκάλα που οδηγεί στο δωμάτιο μου για να μην σκοτωθεί κανένας, να στήσουμε το karaoke με τον Χρήστο, να κάνω γλυκό για 20 άτομα, να μιλήσω με τα παιδιά για το Κατερίνη, να οργανώσουμε την απουσία οποιουδήποτε σχεδίου για το σημερινό βράδυ που θα έρθουν αρκετοί. Τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω δουλέψει ΤΟΣΟ πολύ μια μέρα για ένα ρόλο.

Μέσα σε όλα αυτά κατάφερα να βγάλω και 5 φωτογραφίες από τον κήπο μου στην Κυψέλη, τις βάζω εδώ γιατί κανένα σοβαρό αρχιτεκτονικό περιοδικό δεν πρόκειται να ασχοληθεί ποτέ με το πόσο "χειροποίητος" μπορεί να είναι ένας κήπος και γιατί πιστεύω ότι είναι από τους πιο όμορφους κήπους τις Αθήνας. Please take a look

Η Ηρώ με ξαναφώναξε.

Φορούσε ένα απρόμαυρο φόρεμα και  είπε ότι στο παράθυρο του σπιτιού καθρεφτιζόταν το φεγγάρι, κατέβηκα και το φωτογράφησα. Δεν της είπα καν ευχαριστώ. Χθές μάχες έξω από το Εθνικό και αίματα στα ολόφρεσκα μάρμαρά του καθώς και το αποτύπωμα από ενα πρόσωπο ( μαύρου όπως είπανε οι ταξιθέτριες ) στον εξωτερικό τοίχο. 

Σήμερα που ξαναδιάβασα πάλι τους Καταστασιακούς και ενώ αναρωτιέμαι πόσο χρειάζεται το πρόσχημα μιας ιστορίας για να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, έπεσα στο παρακάτω απόσπασμα:

 Ανάλογα με το τί ζητάτε, διαλέξτε μια περιοχή, μια πόλη με μεγαλύτερο ή μικρότερο πληθυσμό, ένα δρόμο με μεγαλύτερη ή μικρότερη κίνηση. Χτίστε ένα σπίτι. Επιπλώστε το. Επωφεληθείτε στο έπακρο από από τη διακόσμηση και τον εξωτερικό περίγυρο. Επιλέξτε την εποχή και την ώρα. Συγκεντρώστε τους κατάλληλους ανθρώπους, καθώς και τους δίσκους και τα ποτά που ταιριάζουν στην περίσταση. Ο φωτισμός και η κουβέντα πρέπει προφανώς να είναι κατάλληλα για την περίσταση όπως και ο καιρός ή οι αναμνήσεις σας. Αν δεν έχετε κάνει λάθος στους υπολογισμούς σας το αποτέλεσμα θα σας ικανοποιήσει

Η παραπάνω ασαφής διατύπωση περιγράφει ακριβώς τις ζωές μας, τις συναντήσεις μας και τις δυνατότητές τους.

Στις φωτογραφίες ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ο εικαστικός Γιώργος Ξένος μας μιλάει για το ποιοί και πόσοι περάσαν πριν από μας από το σπίτι. Ωραίο βράδυ ήταν.

Αυτός είναι ο πατέρας μου. Είναι Τρίτη και μιλάμε για πολιτική γύρω απ' το τραπέζι. Θα επανέλθω σύντομα

Η Μαρία χτύπησε το πόδι της και είναι στον Πειραιά, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βάλω μια φωτογραφία της

Ηρθε ένα ωραίο κορίτσι από το belafonte ντυμένο στα μαυρα, μαυρα μαλλιά,  χτυπησε την πόρτα και ζήτησε 2 αφίσες για να βάλει απέναντι, είπε ότι είχε δει το Faust στο Εθνικό και της άρεσε, εγώ καθόμουν με τον Βασίλη τον Μαυρογεωργίου πίναμε και μιλάγαμε, ξαφνιαστήκαμε λίγο αλλά ήταν ωραία άβολα, πιο μετά θα τρώγαμε μαζί με την Αγγελική, πιο μετά θα πηγαίναμε στο belafonte το κορίτσι θα καθόταν στο τραπέζι μας, πιο μετά θα έφευγε ο Βασίλης και θα ερχόταν ο Χρήστος θα μιλάγαμε για το Κατερίνη, πιο πρίν θα μου μιλούσε ο Βασίλης για την παράσταση που θέλει να κάνει την επόμενη χρονιά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου εγώ θα του διάβαζα Ζήσιμο Λορεντζάτο και θα του έλεγα να προσέξει το φεγγάρι, μετά θα σκεφτόμουν ότι όλες οι δυνατότητες στις ζωές των ανθρώπων είναι ανοιχτές, ότι είναι όμορφο πράγμα να είσαι ζωντανός- βασανιστικά όμορφο- και θα πήγαινα για ύπνο.

Το κορίτσι ήταν η Ηρώ.

την Τρίτη μιλάγαμε