Μερικές φορές όταν δουλεύουμε και κολλάμε, και το παθαίνουμε συχνά αυτό, καταλήγουμε να περπατάμε στην πόλη και να αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα. Και πολύ συχνά όταν βρισκόμαστε σ' αυτή την κατάσταση, καταλήγουμε να κοιτάμε γύρω μας και να αναρωτιόμαστε γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω, δεν υπάρχουν στην παράσταση. Ένας μεθυσμένος, που παραπατάει έξω από μια pub, ένα δέντρο με ταινία από κασσέτες στα κλαδιά του, ή ένα σταυροδρόμι με τρία-τέσσερα κλαμπ που η μουσική τους αναμιγνύεται η μία με την άλλη, παράγοντας μόνο θόρυβο. Ή ένα μικρό παιδί, που περπατάει αργά κατά μήκος μιας γέφυρας. Πώς θα μπορούσες να κάνεις μια παράσταση που μιλάει για τον κόσμο που ζεις τώρα; Τι είδους στοιχεία θα ήταν απαραίτητο να έχει; Τι παράσταση μπορείς να κάνεις όταν ζεις σε μια πόλη σαν κι αυτή, όπου οι αυτοκινητόδρομοι συναντιούνται με τα σήματα των τηλεοπτικών σταθμών; Τι παράσταση θα έκανες αν είχες μεγαλώσει σ' ένα σπίτι όπου η τηλεόραση είναι πάντα ανοιχτή; Τι είδους παράσταση θα μπορούσε να μιλήσει αποτελεσματικά για την εποχή που ζεις, κι όλη αυτή την πολυπλοκότητα ή απλότητα ή ό,τι είναι; Ή υπάρχει και μια άλλη ερώτηση. Τι παράσταση θα ήθελες να δεις σε μια σκηνή; Τι είναι αυτό που θα ήθελες να δεις εκεί, που δεν έχεις δει ποτέ πριν; Τι θα σ' έκανε να γελάσεις ή να κλάψεις αν το έβλεπες εκεί; Ή τι θα σε τρόμαζε;
Άλλες φορές, όταν δουλεύουμε και δεν ξέρουμε πως να συνεχίσουμε, ξοδεύουμε ώρες κοιτάζοντας το σκηνικό που έχουμε φτιάξει, παίζοντας μουσική, σκεπτόμενοι τι μπορούμε να κάνουμε παρακάτω.
Forced Entertainment
μια δυο ιδέες απο ένα απλό θεατή για τις παραπάνω αναζητήσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποθέτω πως τα έργα ενός συγγραφέα-σκηνοθέτη θα φανερώνουν αυτό που υπήρξε, για τον ηθοποιό είναι κάπως διαφορετικά και αν το ζητούμενο είναι ο ρεαλισμός τότε πρέπει να ζει μέσα στην κοινωνία όπου είναι και πολλοί και διαφορετικοί οι ρόλοι.
Κατ'επέκταση θα έπρεπε να πραγματοποιείται μέσα στην πόλη σε ελεύθερους χώρους με το στοιχείο της συμμετοχής και του αυτοσχεδιασμού να υπάρχει στη βάση μιας σχεδιασμένης εικονικής αναπαράστασης. Τα βιώματα βέβαια παίζουν καθοριστικό ρόλο καθώς και η εξωτερική εμφάνιση και οι συναισθηματικοί δεσμοί μεταξύ των δρώντων. Όσον δε αφορά την τηλεόραση όποιος είναι έξω στους δρόμους προφανώς αναζητάει κάτι διαφορετικό, όλοι αναζητούν το διαφορετικό. Βέβαια αν η χειραφέτηση γίνεται μόνο απο εκεί ή ξεκινάει απο κει και μένει στάσιμη (που δεν το πιστεύω) ακόμη και αν οδηγεί κάποιους στην απελπισία ή την επιμονή κινητοποιεί κάποιους άλλους με αυτόν τον μηχανισμό.
Είναι απίστευτο! Ήμουν σίγουρη ότι αυτό το κείμενο το είχες γράψει εσύ μετά την πρόβα στο Bios αφού είχες κάνει βόλτα στην Αβραμιώτου και στην Τριπτοπολέμου (ή κάπου αλλού, αλλά αυτές οι εικόνες μου ήρθαν....).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνο η λέξη παμπ με παραξένεψε ,αλλά το αγνόησα! Και στη γέφυρα δεν σκέφτηκα, πόσες λίγες έχουμε στη Αθήνα!!!!!
Τι ωραίο κείμενο......... Πόσο κοντά μας....
Κάτι άλλο που θα μπορούσε ίσως να έχει γραφτεί για την δουλεία σας. Από το βιβλίο ´The everyday´:
ΑπάντησηΔιαγραφή"...the desire to look at the ordinary is to reassert 'a non ironic kind or realism' and to 'express what it's like to be in the real world'; a desire to communicate what it really feels like 'to be here, now'. This everyday realism is also linked to 'efficacy and unpreciousness' in the way art looks, and a new concern with 'the power of relatively simple gestures' as art connects with lived experience. Such works are 'unforced artistic statements, incidentally profound observations on our lives as lived everyday'."
(Johnstone, S. 2008: 12)
It says sth to me, it says so much to me, it says (it forces, it permits) to look into myself, to discover.
ΑπάντησηΔιαγραφήSo simple, i can't say anymore