Ένα κείμενο μαζί με έναν άνθρωπο

   Μερικές φορές όταν δουλεύουμε και κολλάμε, και το παθαίνουμε συχνά αυτό, καταλήγουμε να περπατάμε στην πόλη και να αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε από δω και πέρα. Και πολύ συχνά όταν βρισκόμαστε σ' αυτή την κατάσταση, καταλήγουμε να κοιτάμε γύρω μας και να αναρωτιόμαστε γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω, δεν υπάρχουν στην παράσταση. Ένας μεθυσμένος, που παραπατάει έξω από μια pub, ένα δέντρο με ταινία από κασσέτες στα κλαδιά του, ή ένα σταυροδρόμι με τρία-τέσσερα κλαμπ που η μουσική τους αναμιγνύεται η μία με την άλλη, παράγοντας μόνο θόρυβο. Ή ένα μικρό παιδί, που περπατάει αργά κατά μήκος μιας γέφυρας. Πώς θα μπορούσες να κάνεις μια παράσταση που μιλάει για τον κόσμο που ζεις τώρα; Τι είδους στοιχεία θα ήταν απαραίτητο να έχει; Τι παράσταση μπορείς να κάνεις όταν ζεις σε μια πόλη σαν κι αυτή, όπου οι αυτοκινητόδρομοι συναντιούνται με τα σήματα των τηλεοπτικών σταθμών; Τι παράσταση θα έκανες αν είχες μεγαλώσει σ' ένα σπίτι όπου η τηλεόραση είναι πάντα ανοιχτή; Τι είδους παράσταση θα μπορούσε να μιλήσει αποτελεσματικά για την εποχή που ζεις, κι όλη αυτή την πολυπλοκότητα ή απλότητα ή ό,τι είναι; Ή υπάρχει και μια άλλη ερώτηση. Τι παράσταση θα ήθελες να δεις σε μια σκηνή; Τι είναι αυτό που θα ήθελες να δεις εκεί, που δεν έχεις δει ποτέ πριν; Τι θα σ' έκανε να γελάσεις ή να κλάψεις αν το έβλεπες εκεί; Ή τι θα σε τρόμαζε;

   Άλλες φορές, όταν δουλεύουμε και δεν ξέρουμε πως να συνεχίσουμε, ξοδεύουμε ώρες κοιτάζοντας το σκηνικό που έχουμε φτιάξει, παίζοντας μουσική, σκεπτόμενοι τι μπορούμε να κάνουμε παρακάτω.

 

Forced Entertainment

 Το παραπάνω κείμενο των Forced Entertainment εκφράζει την ζόρικη απελπισία αλλά και την επιμονή, τον ζήλο με τον οποίο πρέπει να  προχωράς τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή. Δεν θα το έβαζα αν δεν περιέγραφε και κάτι που ζήσαμε όλοι εμείς αυτές τις παράξενες μέρες.

 

ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΞΑΝΑ!

Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής του ο Έζρα Πάουντ έλεγε: " Ι cannot get to the core of my thoughts anymore with words " ( σε μια συνέντευξη στο περιοδικό Epoca, 1963 ). Είχε φτάσει να σκέφτεται - αυτός ο πάντα πολυφωνικός - όχι πια εδώθε, αλλά εκείθε από τα λόγια. Τώρα έκανε τις συναλλαγές του, όχι με το ασήμι του λόγου - συνακόλουθα με το παλαιό ρητό - αλλά με το χρυσάφι της σιωπής.

στη photo δύο άνθρωποι βλέπουν τηλεόραση μετά από πολύ καιρό

Ο Χρήστος πάει στο σπίτι μετά που ψώνισε

Αυτός ο κακογραμμένος τίτλος προσπαθεί να συνοψίσει όλη την προσπάθεια και την πρόθεση που υπήρχε κάτω από Το Σπίτι. Δεν μαθαίναμε λόγια, δεν απομνημονεύαμε κινήσεις, εγκαταλείψαμε την σκηνοθεσία, αποφασίσαμε να κινηθούμε στο παρόν, στην εμπιστοσύνη του Τώρα. 

Υπόσχομαι να γράφω πιο πολύ τις επόμενες μέρες, κάτι που δεν το έκανα τόσο καιρό γιατί είμαι πλήρως εξουθενωμένος. 

Ανθρωποι

Χθες ανήμερα του Αγίου Πνεύματος μια πορεία ανθρώπων πέρασε έξω από το σπίτι, μπροστά τους πήγαινε μια μπάντα. Βγήκαμε από το σπίτι και ξαφνικά μας έφτιαξε το κέφι, ο Βασίλης φώναξε " είστε ωραίοι", η Αγγελική χαμογελούσε από το μπαλκόνι, η Ελένη ήταν κάπου παραδίπλα από την πορεία. Ωραία ήταν.

Στην οδό Αθηνάς

Είχα κάποιες δουλειές να κάνω προχθές και πέρασα μεσημέρι από την οδό Αθηνάς, οι Τζακαράντες ήταν ανθισμένες. Ειναι φυτό αφρικάνικο ευαίσθητο στον πάγο και στην ανθρώπινη αδιαφορία, νομίζω είναι από την Μοζαμβίκη. Μετά η μέρα προχώρησε κανονικά...σαν τον αρουραίο, χωρίς να κουνάει καν το γρασίδι. 

Προχθές έβρεξε

Προχθές έβρεξε και ξαφνικά μύρισε χώμα. Ο Μιχάλης είπε: Το καλύτερο αντικαταθλιπτικό....χώμα....μυρίζεις χώμα και είσαι μια χαρά.

Η καχυποψία θα σε εξουθενώσει

Moby Dick, Herman Melville

Λέγε με Ισμαήλ. Πριν από μερικά χρόνια -δεν έχει σημασία πόσο ακριβώς- έχοντας λίγα ή καθόλου χρήματα και τίποτα ιδιαίτερο που να με ενδιαφέρει στη στεριά, σκέφτηκα να ταξιδέψω λίγο στη θάλασσα και να δω το υδάτινο μέρος του κόσμου. Είναι ένας τρόπος που έχω να διώχνω το σπλήνιασμα και να ρυθμίζω το κυκλοφοριακό. Όταν πιάνω τον εαυτό μου να στραβώνει το στόμα, όταν μες στη ψυχή μου είναι Νοέμβρης υγρός, που ψιλοβρέχει, όταν πιάνω τον εαυτό μου να σταματάει άθελα μπρος σε φερετροπωλεία και να γίνεται ουραγός κάθε κηδείας που συναντώ. Είναι το δικό μου υποκατάστατο του πιστολιού και της σφαίρας. Δεν υπάρχει τίποτα το εκπληκτικό σ' αυτό. Αν το ήξεραν έφτανε, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, με τον τρόπο τους, αργά ή γρήγορα, θα έτρεφαν πάνω-κάτω τα ίδια αισθήματα με μένα για τον ωκεανό

Αφιερωμένο στον Γιάννη, που ήταν χθες στο σπίτι και έχει γυρίσει το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου ως ναυτικός. Είναι η καλύτερη εισαγωγή που έχει γραφτεί στην ιστορία της λογοτεχνίας.  Και η καλύτερη λύση σε περίπτωση που τα πράγματα παραδυσκολέψουν

Η σημερινή πρόβα για το Κατερίνη

Στη σημερινή πρόβα για το Κατερίνη η Ελένη μας διάβαζε ένα απόσπασμα του Έλλιοτ. Σοβαρέψαμε όλοι. Λίγο μετά και ενώ κάποιος θα δάκρυζε θα αλλάζαμε αναγκαστικά θέμα.

Αργότερα ο Μιχάλης θα μας διάβαζε ένα κείμενο που μας αρέσει πολύ και θα ήταν υπερβολικό να πω για αυτό ότι είναι ένα απ' τα ωραιότερα ερωτικά ποιήματα που έχω ακούσει, αλλά δυστυχώς είναι. 

Βρείτε τις 10 διαφορές στις 2 εικόνες.

Μην ανησυχείτε δεν πρόκειται να συναντηθούν, θα προσπεράσουν ο ένας τον άλλο

Η Μαρία ξεκουράζει το χτυπημένο πόδι της και μιλάει με τον δραματουργό μας τον Νίκο για το δωμάτιο της στο Κατερίνη. Ο Νίκος περιέγραφε το ταξίδι από την μήτρα που σε γέννησε μέχρι το τώρα που ζεις, πιο πριν η Μαρία του έλεγε κάποια παράξενα στατιστικά στοιχεία που αφορούσαν τις ζωές όλων μας.Για λίγο σώπασαν.

Λάμψε πάνω σε κάθε τι. Δώσε χωρίς να νοιάζεσαι. part i

Λάμψε πάνω σε κάθε τι. Δώσε χωρίς να νοιάζεσαι. part ii

All Tomorrow's Parties

  

H Μαρία χορεύει μόνη της. Αργότερα θα τραγουδήσει με τον άντρα της, το Μάκη, το Killing me softly with his song 

Η Φανή έχει σπάσει το πόδι της, αλλά παρ' όλ' αυτά χορεύει

Η Έφη αναρωτιέται τι νόημα έχουν όλ' αυτά

Η Ζωή χορεύει ξανά blues μετά από 10 χρόνια

Ο Δημήτρης (ασχολείται με την πληροφορική) κάθεται στο μπαλκόνι

Ο Βαγγέλης κάνει ερωτήσεις γνώσεων στο μικρόφωνο 

Η Ανθή, η Κλέα και η Ελισάβετ κατακτούν το Παγκόσμιο Κύπελλο 

O Πάνος πίνει μπύρα όσο η Ελένη χορεύει δίπλα του

Η Μαρία μιλάει με την Ευσεβία 

Ο Γιώργος και η Catherine χορεύουν salsa. 'Oλοι τους κοιτάνε

George is taking a ride with his best friend. Αργότερα θα μάθουμε ότι η συναυλία των Depeche ακυρώθηκε

Ο Βαγγέλης, ο Ιπποκράτης, η Ανθή, η Κλέα, η Ελισάβετ και η Αγγελική παίζουν στο Grease

Η Αγγελική κάθεται στα πόδια του Βασίλη. Τους βγάζω φωτογραφία

Ο Γιώργος ντρέπεται

Ο Χρήστος φεύγει νωρίς, δεν προλαβαίνουμε να παίξουμε πινγκ-πονγκ

Ένα κορίτσι που δεν θυμάμαι το όνομά του, τραγουδάει το Eye of the tiger

Χωρίς προφανή λόγο, σκέφτομαι τη Nico, την τραγουδίστρια των Velvet Underground να πέφτει από το ποδήλατό της κάπου στην Ibiza

κάποιες σκέψεις που είχαμε και κάποιες φωτογραφίες από χθες

Εδώ και αρκετό καιρό τόσο στην Ελλάδα όσο και σε θεατρικές ομάδες του εξωτερικού η επικοινωνία ως κατάσταση ενδιαφέρει περισσότερο και αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις επιμέρους ερμηνείες, τις υποκριτικές επιδόσεις, από την παγωμένη αισθητική μιας άκρως επεξεργασμένης και παγιωμένης σκηνοθετικής πρότασης.

Υπάρχει μια τάση για παραστάσεις στα οποία η αίσθηση του χώρου, της εμπειρίας και της εμπλοκής του θεατή αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής. Από τον Ρενέ Πόλε, τους Tg STAN στο χορογράφο Ζερόμ Μπελ και στη θεατρική κολλεκτίβα των forced entertainment , από τους εικαστικούς Maurizio Cattelan και Pierre Huyghe  στον μέχρι στιγμής καλλιτεχνικό προγραμματισμό του bios και τον απόηχο των παλαιότερων δουλειών των blitz, υπάρχει ένας προβληματισμός σε σχέση με την μεταβολή της ίδιας της έννοιας του θεάτρου ως προς τα μέσα του. Εξακολουθούμε να πειραματιζόμαστε με το θέατρο ως εμπειρία, ο πειραματισμός μας δεν εμπεριέχει μια αρνητική στάση και αντίδραση απέναντι στο θεσμό του θεάτρου αλλά εκφράζει μια προσπάθεια να προεκτείνουμε τις δυνατότητές του. Αλλωστε ξέρουμε ότι οποιαδήποτε κριτική μας στάση θα απορροφηθεί από το σύστημα. 

Αυτή η προσπάθεια για ολοένα και μεγαλύτερη τάση ενσωμάτωσης  της τέχνης με την ζωή,  έχει σαν αποτέλεσμα  την διάχυση της καλλιτεχνικής έκφρασης προς πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις και όχι μόνο στο γνωστό όριο της επικοινωνίας ενός ηθοποιού με έναν θεατή.

Αυτό το όριο της επικοινωνίας είναι το απόλυτο όριο της υποκειμενικότητας κάτι που μόνο το θέατρο σαν τέχνη και σαν εργαλείο μπορεί να εξερευνήσει. Μια  εμπειρία που μονάχα το θέατρο – και σε αντίθεση με τα μαζικά μέσα – μπορεί να εξασφαλίσει.

Ενώ συνήθως στο θέατρο βλέπουμε τον επαναλαμβόμενο  φλοιό ενός ρόλου, στην performance το σπίτι επιδιώκουμε να δούμε τον ηθοποιό να αντιμετωπίζει τους ρόλους της πραγματικότητας, να εμφανίζεται ανέτοιμος, έτοιμος όμως να ριψοκινδυνευσει και ο ίδιος φανερώνοντας τις αδυναμίες του και προβάλλοντας την προσωπική του διάσταση. Αυτή η εργασία του ηθοποιού με τον εαυτό του βρίσκεται στο επίκεντρο της θεατρικής έκφρασης ταυτόχρονα με την εργασία του θεατή που διερωτάται για τη θέση του  όσο διαρκεί η παράσταση, για την ισοτιμία του ως συνομιλητής.

Τελειώνοντας να υπενθυμίσουμε την αξία με την οποία αντιμετωπίζουμε την δραματουργία σαν τρόπο σκέψης και σαν εργαλείο για να συνθέσουμε τις μέχρι τώρα δουλειές μας και να πούμε απλά ότι η παντελής έλλειψη δραματουργίας, η ανυπαρξία της,  είναι μια επικίνδυνη απώλεια για μας, νοηματικά καταρχήν,  πραγματικά κατόπιν.

τα ήσυχα βράδια του Μαίου

Το βράδυ κάποιοι τρώνε, άλλοι παίζουν πινγκ-πονγκ, άλλοι διαβάζουν. Family values.

100.000 δουλειές και 3 φωτογραφίες

Έπεσα για ύπνο στις 2.30 και ξύπνησα από το φως στις 8.30 έφυγα από το σπίτι και πήγα σπίτι μου στην Κυψέλη πήρα τα αρχεία karaoke για το βράδυ, μάζεψα δυόσμο και λουίζα από τον κήπο γιατί το απόγευμα πρέπει να κάνω μια μαρέγκα pavlova για 20 άτομα, τώρα πρέπει να πάω σούπερ μάρκετ, πιο πριν πέρασα από την εφορία, μετά πρέπει να καθαρίσουμε το σπίτι-σήμερα δεν θα μαγειρέψουμε θα παραγγείλουμε μπριζόλες από τον Τέλη, πρέπει να κάνουμε και κάποιες άλλες δουλειές στο σπίτι, να στερεώσω την σκάλα που οδηγεί στο δωμάτιο μου για να μην σκοτωθεί κανένας, να στήσουμε το karaoke με τον Χρήστο, να κάνω γλυκό για 20 άτομα, να μιλήσω με τα παιδιά για το Κατερίνη, να οργανώσουμε την απουσία οποιουδήποτε σχεδίου για το σημερινό βράδυ που θα έρθουν αρκετοί. Τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω δουλέψει ΤΟΣΟ πολύ μια μέρα για ένα ρόλο.

Μέσα σε όλα αυτά κατάφερα να βγάλω και 5 φωτογραφίες από τον κήπο μου στην Κυψέλη, τις βάζω εδώ γιατί κανένα σοβαρό αρχιτεκτονικό περιοδικό δεν πρόκειται να ασχοληθεί ποτέ με το πόσο "χειροποίητος" μπορεί να είναι ένας κήπος και γιατί πιστεύω ότι είναι από τους πιο όμορφους κήπους τις Αθήνας. Please take a look

Η Ηρώ με ξαναφώναξε.

Φορούσε ένα απρόμαυρο φόρεμα και  είπε ότι στο παράθυρο του σπιτιού καθρεφτιζόταν το φεγγάρι, κατέβηκα και το φωτογράφησα. Δεν της είπα καν ευχαριστώ. Χθές μάχες έξω από το Εθνικό και αίματα στα ολόφρεσκα μάρμαρά του καθώς και το αποτύπωμα από ενα πρόσωπο ( μαύρου όπως είπανε οι ταξιθέτριες ) στον εξωτερικό τοίχο. 

Σήμερα που ξαναδιάβασα πάλι τους Καταστασιακούς και ενώ αναρωτιέμαι πόσο χρειάζεται το πρόσχημα μιας ιστορίας για να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, έπεσα στο παρακάτω απόσπασμα:

 Ανάλογα με το τί ζητάτε, διαλέξτε μια περιοχή, μια πόλη με μεγαλύτερο ή μικρότερο πληθυσμό, ένα δρόμο με μεγαλύτερη ή μικρότερη κίνηση. Χτίστε ένα σπίτι. Επιπλώστε το. Επωφεληθείτε στο έπακρο από από τη διακόσμηση και τον εξωτερικό περίγυρο. Επιλέξτε την εποχή και την ώρα. Συγκεντρώστε τους κατάλληλους ανθρώπους, καθώς και τους δίσκους και τα ποτά που ταιριάζουν στην περίσταση. Ο φωτισμός και η κουβέντα πρέπει προφανώς να είναι κατάλληλα για την περίσταση όπως και ο καιρός ή οι αναμνήσεις σας. Αν δεν έχετε κάνει λάθος στους υπολογισμούς σας το αποτέλεσμα θα σας ικανοποιήσει

Η παραπάνω ασαφής διατύπωση περιγράφει ακριβώς τις ζωές μας, τις συναντήσεις μας και τις δυνατότητές τους.

Στις φωτογραφίες ο ιδιοκτήτης του σπιτιού ο εικαστικός Γιώργος Ξένος μας μιλάει για το ποιοί και πόσοι περάσαν πριν από μας από το σπίτι. Ωραίο βράδυ ήταν.

Αυτός είναι ο πατέρας μου. Είναι Τρίτη και μιλάμε για πολιτική γύρω απ' το τραπέζι. Θα επανέλθω σύντομα

Η Μαρία χτύπησε το πόδι της και είναι στον Πειραιά, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βάλω μια φωτογραφία της

Ηρθε ένα ωραίο κορίτσι από το belafonte ντυμένο στα μαυρα, μαυρα μαλλιά,  χτυπησε την πόρτα και ζήτησε 2 αφίσες για να βάλει απέναντι, είπε ότι είχε δει το Faust στο Εθνικό και της άρεσε, εγώ καθόμουν με τον Βασίλη τον Μαυρογεωργίου πίναμε και μιλάγαμε, ξαφνιαστήκαμε λίγο αλλά ήταν ωραία άβολα, πιο μετά θα τρώγαμε μαζί με την Αγγελική, πιο μετά θα πηγαίναμε στο belafonte το κορίτσι θα καθόταν στο τραπέζι μας, πιο μετά θα έφευγε ο Βασίλης και θα ερχόταν ο Χρήστος θα μιλάγαμε για το Κατερίνη, πιο πρίν θα μου μιλούσε ο Βασίλης για την παράσταση που θέλει να κάνει την επόμενη χρονιά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου εγώ θα του διάβαζα Ζήσιμο Λορεντζάτο και θα του έλεγα να προσέξει το φεγγάρι, μετά θα σκεφτόμουν ότι όλες οι δυνατότητες στις ζωές των ανθρώπων είναι ανοιχτές, ότι είναι όμορφο πράγμα να είσαι ζωντανός- βασανιστικά όμορφο- και θα πήγαινα για ύπνο.

Το κορίτσι ήταν η Ηρώ.

την Τρίτη μιλάγαμε

6 ώρες πριν

Ο Γιάννης Κουνέλης σε μία συνέντευξη του έλεγε ότι η καλύτερη στιγμή για να μιλήσεις με κάποιον είναι όταν αυτός ετοιμάζεται για ένα μεγάλο γεγονός, συμπληρώνοντας ότι μια συζήτηση με τον Χριστόφορο Κολόμβο όταν αυτός ετοιμαζόταν για το ταξίδι του θα φανέρωνε περισσότερα πράγματα από έναν απολογισμό. Τα σκέφτομαι όλα αυτά 6 ώρες πριν ξεκινήσουμε και αφού ήδη ζούμε στο σπίτι όλοι μαζί. Η μετακόμιση είχε πλάκα αλλά ήταν λίγο κουραστική, το σπίτι είναι παράξενο, παράξενα όμορφο θα ήταν πιο σωστό ίσως, η Αγγελική έχει πάρει τη σοφίτα, η Ελένη το δωμάτιο δίπλα στην κουζίνα, ο Βασίλης έχει το studio του και ένα τραπέζι του πινγκ-πονγκ στο δωμάτιο του! η Μαρία και ο Βαγγέλης έχουν το πιο όμορφο μινιμαλιστικό δωμάτιο του σπιτιού, ο Χρήστος έχει στο δικό του την αφίσα "ζωή μαγική" και το δικό μου δωμάτιο έχει μόνο τρείς τοίχους και γυάλινο ταβάνι, οι ζωές μας έχουν πάρει μια στροφή που μου είναι άγνωστη και συναρπαστική ταυτόχρονα. Θα 'θελα ...τι θα 'θελα; να μοιραστώ αυτήν την συναρπαστική δυνατότητα με άλλους και αυτό προς το παρόν δεν μου φαίνεται λιγο.

πρώτη μέρα στο σπίτι

φωτογραφικό υλικό από τη πρώτη μέρα στο σπίτι...

To Σπίτι (4 Μαΐου - 9 Ιουνίου 2009 στο Bios)

blitz

To σπίτι

Συμπαραγωγή blitz - BIOS

Οι blitz είναι μια από τις λίγες καλλιτεχνικές κολλεκτίβες (έτσι λένε τις «παρέες» σήμερα) που δραστηριοποιούνται στην Αθήνα. Δεν ακολουθούν τη θεατρική περπατημένη.

Γράφουν τα κείμενα όλοι μαζί, επιλέγουν τη σκηνοθετική κατεύθυνση,

προβάρουν αυτοσχεδιάζοντας και φέρουν……. συλλογική ευθύνη για το αποτέλεσμα.”

Ματθαίος Τσιμιτάκης, Καθημερινή

Στα πλαίσια της παρουσίασης ομάδων που πειραματίζονται στα όρια και στους νέους τρόπους αναπαραστατικών τεχνών και έπειτα από την επιτυχημένη παρουσίαση του Call Cutta in a Box των Βερολινέζων Rimini Protokoll, το Walter Benjamin: Θέσεις για τη φιλοσοφία της Ιστορίας της ομάδας Nova Melancholia και την scratch performance Κατερίνη της ομάδας blitz, το Bios και οι blitz προσκαλούν τον κόσμο Στο Σπίτι.

6 ηθοποιοί – performer συναντιούνται σε πραγματικό χρόνο με 20 θεατές στον πραγματικό τόπο διαμονής των ηθοποιών που είναι ένα σπίτι σε ένα συγκεκριμένο σημείο της Αθήνας. Η συνάντηση συμβαίνει με πραγματικούς όρους και μπορεί να περιλαμβάνει μια πληθώρα καταστάσεων και δραστηριοτήτων καθώς το βασικό σκεπτικό που κρύβεται κάτω από την πρόταση είναι η παντελής έλλειψη δραματουργίας όσον αφορά την συνάντηση.

Με απλά λόγια μεταξύ αυτών των ανθρώπων μπορεί να συμβεί οτιδήποτε. Για ένα μήνα οι ηθοποιοί - performers θα χρησιμοποιούν το σπίτι σαν πραγματικό τόπο διαμονής τους με όλη την σκηνογραφική ακρίβεια που απαιτείται γι’ αυτό. Οι συναντήσεις με το κοινό θα συμβαίνουν κάθε Δευτέρα και Τρίτη με καθορισμένη ώρα εισόδου και ελεύθερη ώρα εξόδου.

“Μια διαφορετική αίσθηση «θεατρικότητας» αναδίδει η δουλειά της ομάδας blitz,

που σφύζει από το πάθος τη δημιουργικότητα, την ιδιάζουσα σωματικότητα,

το «βασάνισμα» ης σκέψης και την υποκριτική γενναιοδωρία των τριών ερμηνευτών.”

Ιλειάνα Δημάδη, Αθηνόραμα