κάποιες σκέψεις που είχαμε και κάποιες φωτογραφίες από χθες

Εδώ και αρκετό καιρό τόσο στην Ελλάδα όσο και σε θεατρικές ομάδες του εξωτερικού η επικοινωνία ως κατάσταση ενδιαφέρει περισσότερο και αντιμετωπίζεται με μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τις επιμέρους ερμηνείες, τις υποκριτικές επιδόσεις, από την παγωμένη αισθητική μιας άκρως επεξεργασμένης και παγιωμένης σκηνοθετικής πρότασης.

Υπάρχει μια τάση για παραστάσεις στα οποία η αίσθηση του χώρου, της εμπειρίας και της εμπλοκής του θεατή αποκτά ιδιαίτερη σημασία και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα σε ένα μεγάλο μέρος της σύγχρονης καλλιτεχνικής παραγωγής. Από τον Ρενέ Πόλε, τους Tg STAN στο χορογράφο Ζερόμ Μπελ και στη θεατρική κολλεκτίβα των forced entertainment , από τους εικαστικούς Maurizio Cattelan και Pierre Huyghe  στον μέχρι στιγμής καλλιτεχνικό προγραμματισμό του bios και τον απόηχο των παλαιότερων δουλειών των blitz, υπάρχει ένας προβληματισμός σε σχέση με την μεταβολή της ίδιας της έννοιας του θεάτρου ως προς τα μέσα του. Εξακολουθούμε να πειραματιζόμαστε με το θέατρο ως εμπειρία, ο πειραματισμός μας δεν εμπεριέχει μια αρνητική στάση και αντίδραση απέναντι στο θεσμό του θεάτρου αλλά εκφράζει μια προσπάθεια να προεκτείνουμε τις δυνατότητές του. Αλλωστε ξέρουμε ότι οποιαδήποτε κριτική μας στάση θα απορροφηθεί από το σύστημα. 

Αυτή η προσπάθεια για ολοένα και μεγαλύτερη τάση ενσωμάτωσης  της τέχνης με την ζωή,  έχει σαν αποτέλεσμα  την διάχυση της καλλιτεχνικής έκφρασης προς πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις και όχι μόνο στο γνωστό όριο της επικοινωνίας ενός ηθοποιού με έναν θεατή.

Αυτό το όριο της επικοινωνίας είναι το απόλυτο όριο της υποκειμενικότητας κάτι που μόνο το θέατρο σαν τέχνη και σαν εργαλείο μπορεί να εξερευνήσει. Μια  εμπειρία που μονάχα το θέατρο – και σε αντίθεση με τα μαζικά μέσα – μπορεί να εξασφαλίσει.

Ενώ συνήθως στο θέατρο βλέπουμε τον επαναλαμβόμενο  φλοιό ενός ρόλου, στην performance το σπίτι επιδιώκουμε να δούμε τον ηθοποιό να αντιμετωπίζει τους ρόλους της πραγματικότητας, να εμφανίζεται ανέτοιμος, έτοιμος όμως να ριψοκινδυνευσει και ο ίδιος φανερώνοντας τις αδυναμίες του και προβάλλοντας την προσωπική του διάσταση. Αυτή η εργασία του ηθοποιού με τον εαυτό του βρίσκεται στο επίκεντρο της θεατρικής έκφρασης ταυτόχρονα με την εργασία του θεατή που διερωτάται για τη θέση του  όσο διαρκεί η παράσταση, για την ισοτιμία του ως συνομιλητής.

Τελειώνοντας να υπενθυμίσουμε την αξία με την οποία αντιμετωπίζουμε την δραματουργία σαν τρόπο σκέψης και σαν εργαλείο για να συνθέσουμε τις μέχρι τώρα δουλειές μας και να πούμε απλά ότι η παντελής έλλειψη δραματουργίας, η ανυπαρξία της,  είναι μια επικίνδυνη απώλεια για μας, νοηματικά καταρχήν,  πραγματικά κατόπιν.